De ui is al sinds aloude tijden een veelgebruikte groente. Vandaag de dag kan men zich weinig sauzen en vlees- en vis-bereidingen voorstellen zonder dat de ui er niet zijn figuurlijk woordje aan heeft toegevoegd. Men zou hem het straatmadeliefje van de groenten kunnen noemen, dat overal en in iedere beschaving aanwezig is.
Op weg naar het Beloofde Land, bekloegen de Hebreeuwen er zich over, dat ze de Egyptische ui moesten missen.
En ja, welke lentesoep zou volledig zijn zonder de groene pijpen van de eerste uitjes? En wie herinnert zich niet de uienspeksaus, doordeweekse kost op de boerderijen, maar eigenlijk zó uniek, dat zelfs niet de grootste keukenprinses ze kan verbeteren? Of de dampende uiensoep, in de vroege uurtjes opgeslurpt aan de tapkast, om na een nachtelijk festijn of een wandeling weer bij zijn positieven te komen?
En hoeveel moeders hebben niet hun toevlucht genomen tot een doorgesneden ui, die ze op de nachttafel legden in de slaapkamer van hun kinderen, als die last hadden van verstopte luchtwegen?
Het enige nadeel van de ui is: dat hij tranen met tuiten doet wenen... Maar ja, de volmaaktheid is niet van deze wereld.