Vorige week bereikte de sfeer op het uitlaatveldje een dieptepunt. Een hondje had met zijn nijptangbekje de dochter van een van de voluptueuze en joggende dames achtervolgd en... gebeten. De dag erna had de moeder een foto proberen te maken van het nijptanghondje maar de bazin van dat hondje had het telefoon/foto/toestel uit de handen van de moeder gerukt. Moeder zette de achtervolging in en had met een snelle beweging de paardenstaart van nijptangbazin losgetrokken van heur hoofd. Ze kreeg nijptangmoeder te pakken bij de muur van het kerkhof en heeft haar daar drie maal met het hoofd tegen de muur geslagen. Nijptangmoeder heeft zo hard met het telefoontje van moeder op moeder ingeslagen dat er een afdruk van dat telefoontje op het gezicht van moeder achterbleef. Beide, zeer gehavende, dames wilden aangifte doen bij de te hulp geroepen politie. Op het bureau deed de nijptangmoeder dat met haar losse paardenstaart in de hand en de moeder toonde de rechthoekige afdruk van het telefoontje op haar gezicht. Ze hadden allebei getuigen bij zich maar die werden door de politie als “klapgetuigen” beschouwd. Politie wilde de aangifte niet accepteren.
Janneke Vreugdenhil bleef maar doorratelen over troost-eten.
Het lekkerste “Troost-eten” is en blijft risotto: je kunt het met zo weinig mogelijke actie in je maag krijgen en je hebt het lekker warm zodat je gewoon met een héél erg lichte weemoed aan je schoonmoeder kunt denken zonder het schuim op de bek te krijgen.
Het één-na-lekkerste troost-eten is een dikke snee witbrood met boter en plakjes banaan, daarop belegen kaas, daarop tomatenketchup en daarop bacon en dan onder de grill. Daarna ben je niet mild, dan zou je bij wijze van spreken op zoek kunnen gaan naar een schietgeweer.
Dag, Loek