Ik nodig - we zitten ondertussen al bijna een etmaal in de trein [Trans Siberië Express] - Tatjana en Pjotr uit voor een diner. Zij aarzelen. Ik heb echter twee sterke argumenten: zij hebben mij gisteren een vriendsschaps-souper aangeboden; nu is het mijn beurt. En ten tweede: meneer Van der Pluym van de Volkskrant betaalt alles. Ik leg hun uit wie die meneer is. Ze gaan door de knieën.
Peter en ik trekken voor deze gelegenheid onze colbertjes en overhemden, dassen en schoenen weer aan. Deuren openend en sluitend, zwaaiend, mensen voorbijschuivend, wagen in, wagen uit, komen we in het restaurant, waar mijn twee gasten me toch weer te grazen nemen: Peter zegt dat hij het bier wel zal betalen. Ik geef toe, en hij bestelt behalve bier ook wijn, zodat mijn aandeel aan het diner even groot wordt als het zijne. Door dit succes aangemoedigd probeert Peter aan het eind de hele zaak te betalen, maar hier win ik de strijd weer met een zeer krachtig argument: als hij me niet laat betalen, veroorzaak ik een internationaal incident: buitenlander gooit met bierflessen door de restauratiewagen van de Transsiberische expresstrein en moet met geweld woden overmeesterd...
Verwarmd door bier, wijn en befstroganov komen we in onze coupé terug.