Het veldje was al in kerstsfeer: negen honden liepen rond zonder te vechten, zelfs het Kongolese hondje met wéér een nieuw jasje paradeerde zonder dat de andere honden er nog aandacht aan besteedden.
Het kleine jongetje was er ook. (Weet je nog, Maarten, dat hij, 6 jaar oud en engelachtig uiterlijk, vorige keer mijn hond MET EEN HAMER naar de douche wilde leiden?)
Zoals gewoonlijk wrong hij zich strak tussen zijn moeder en mij in, tot aan zijn oksel hangend over mijn hond zijn nek, zijn hoofd zijdelings op de kop van de hond.
Moeder wijzend naar hem “Hij lijkt zo lief maar hij heeft rigoureuze oplossingen! Het tegenovergestelde van zijn oudere broer van zeventien: dat is een zachtaardige jongen, filosofisch ingesteld, die als sport Tai Chi heeft. "Die oudste", ging ze verder “beging laatst een stommiteit, een jongen zei tegen hem: 'Wat voor sport doe jij, kunnen we even sparren?' Zei die dromer 'Ik doe Tai Chi' 'Ik doe aan kickboksen' zei de ander en gaf meteen een rotschop. Hij moet toch weerbaarder worden" sprak moeder, en "Waar is zijn broertje nou?”
Broertje hing niet meer op de hond, we keken om en zagen hem: in de houding van een werper bij het honkballen en met een grote steen in zijn hand.
