Het gebeurt nog zelden: het van de stoel rollen van het lachen! Gisteren was het weer zover.
Ik was bij mevr. A., die dus niets meer onthoudt en verder heel geestig, maar ook dominant, zeer nieuwsgierig en behoorlijk doof is. Ik dacht: ik ga taart halen en bij terugkomst was ook de buurvrouw binnengekomen.
We zaten met ons drieën aan het gebak toen die homo van boven binnenliep (hij laat de tekkel van mevr. A. altijd uit). De homo stond heel trots in de kamer, in blijkbaar een nieuwe “houtje-touwtje jas”. Wij waren in luid gesprek (vanwege de doofheid) en repeteerden ook nog veel (vanwege de vergeetachtigheid) en middenin die herrie stond de homo om aandacht te vragen: een beetje nuffig en een beetje verongelijkt. Toen wij eindelijk naar hem keken viel ons tegelijkertijd op dat hij zijn jas scheef had dichtgemaakt: één voorpand hing veel langer als het andere. Ik wilde dat aanwijzen, maar mijn hond werd jaloers en begon te grommen, de tekkel van Mevr. A. werd giftig en begon te blaffen, de homo riep dat hij er niks van snapte en Mevr. A. riep: “Waar snapt hij niks van, ik snapte al lang dat hij niks snapte!” En de buurvrouw en ik: We rolden werkelijk van de stoel van het lachen!
