Vanwege mijn ‘malagamba’ ongemakkelijk in bed (op de rug slapen) en zittend op een bank of stoel (het dikke been omhoog) en niet capabel verder dan 10 mtr met krukken te lopen, is er nog maar een laatste schuilplaats: boeken...
Ademloos las ik DE HUID van Curzio Malaparte, na eerst met lichte wrevel zijn boek KAPUTT gelezen te hebben. En dat laatste boek ga ik nu rap herlezen.
Curzio Malaparte (ps. van Kurt Erich Suckert, Prato 1898-1957) was een extreme non-conformist, die in de jaren twintig als redacteur van la Stampa fascistische ideeën huldigde, maar in 1931 om zijn kritiek op Mussolini en Hitler werd gevangengezet. In de Tweede Wereldoorlog was hij oorlogsverslaggever voor Corriere della Sera.
Photo courtesy Casa
Malaparte archive
Vittorio De Sica, Jean Cocteau, Curzio Malaparte, Antoine de Saint-Exupery (Surrealists in Paris 1951).
Vittorio De Sica, Jean Cocteau, Curzio Malaparte, Antoine de Saint-Exupery (Surrealists in Paris 1951).
En hier met Oriana Fallaci (beetje scheef bekeken vanwege haar islamofobie, maar wat een vrouw !) met Curzio Malaparte, 1954. Malaparte en Bonaparte. De keus van zijn pseudoniem is een bezwering. Bonaparte verging het slecht op het eind van zijn leven. Kurt Erich Suckert koos daarom voor Malaparte.
Het tekent de bitterheid van zijn ironie.
In
DE HUID, Napels tijdens en na de bevrijding door de Amerikanen, wordt ge snel ondergedompeld in een kil bad
vol eruditie en sarcasme tegelijkertijd, en pas later ontdekt ge dat hier een
ethicus en estheticus haarscherp zijn omgeving en wat daar passeert aan het
fileren is.
Een
mooi voorbeeld is het ‘gebruik’ in Napels dat de armen ‘een neger kopen’. Als
je een ‘neger koopt', is het gedaan met de ellende. Wat lijkt op een racistische
benoeming, blijkt te bestaan uit het ‘kopen’ van een neger door de arme
bevolking, die pijnlijk veel betaalt voor de neger. Met wat mag u raden. En de
neger betaalt weer terug met sigaretten, kousen, chocolade en graan uit de
depots van het Amerikaanse leger.
Het
is het eerste voorbeeld waarbij de mens letterlijk ‘de huid’ verkoopt. Van
zichzelf, zijn geliefden en kinderen.
De
sleutelpassage komt halverwege het boek, en daar legt Malaparte uit waarom er
niets zo afschuwwekkend is, dan je huid te verkopen. Vooral de eigen huid ten
koste van de ander.
Toch is lezen niet het enige wat ik nu kan. Braaf aan tafel gezeten om mijn achterpootje te ontlasten met op tafel een tafelkleed met daarop een oude krant, heb ik vandaag het eerste nazomergerechtje gemaakt.
Een vijgenboom is onkruid. Jaarlijks groeien de uitlopers van de takken 1 a 2
mtr, en als ge dat niet kort houdt overwoekert de vijgenboom uw hof. Dat snoeien
levert een cyclus op van 2 jaar. Dit jaar honderden kleine vijgen, die pas
volgende zomer rijpen, maar nu tientallen die ge kunt eten.
De
smaak is niet zo zoet als de koopvijgen, maar wel fijn en delicaat.
Wij
maken ze als voorgerecht klaar in de oven, als volgt:
1.
Snij
het teut af en snij overlangs de vijg in twee
2.
Leg
de vijghelften op de rug in een ovenvaste schaal
3.
Giet
voorzichtig in de kleine uitholling midden in de vijg wat balsamico
4.
Giet
daarna over de vijgen een beetje olijfolie, en giet een plasje op de bodem
5.
Leg
op elke vijg een stuk blauwaderige kaas
6.
Doe
in een hete oven en gaar de rijpe vijgen even door maar laat de kaas niet
verbranden
7.
Doop
met stokbrood de saus op die overblijft en drink er een glas rode wijn bij
francois villon in brugge
door brugge loopt
een vrouw
met snelle korte
passen
ze hamert met haar
scherpe hakken
mijn hunkerend hart
in rouw
langs de reie loopt
een vrouw
haar heupen zingen
vol verlangen
mij heeft ze niet
gezien
toch wil ik voor
haar hangen
door brugge loopt
een vrouw
ik zou haar willen
krijgen
en al was het maar
voor even
haar innig aan mij
rijgen