Ik heb mij altijd wijs laten maken, dat de productie van vlees (pluimvee en varkens en rund) in Nederland kwalitatief tot de mondiale top behoort. En ik heb redenen dat te geloven.
Toch heb ik het idee, dat de hetze tegen vlees nergens zo sterk is. Er is zelfs een one-issue partij dat steevast in het parlement elk betoog, ook al slaat het ten aanzien van het besproken probleem als een ‘tang op een varken’, afsluit met: ‘Voorts zijn wij van mening dat er een einde moet komen aan de bio-industrie'.
De eerste maal toen ik
het hoorde, kwam die opmerking na een discussie over zwakkeren in de samenleving
en dat klonk zo vreemd en pijnlijk grof, dat dacht ik dat ik het niet goed
hoorde, want ge vergelijkt behoeftigen toch niet met beesten !
Enfin,… naast enkele
reële, maar vooral dankzij veel onzinmotieven staat inmiddels het eten van
vlees hier in een kwaad en schemerig daglicht.
Ik peins dat het allemaal begonnen
is met ene Joep die een huilerig lied zong over een konijn dat Flappie heette.
De toon was gezet. Hij kan trots zijn...
Lieve dieren zoals als konijnen,
zeehondjes dienen nu op menselijk niveau te
worden verzorgd. Terwijl geestelijk normale ouderen in verzorgingstehuizen het
advies krijgen op de tanden te bijten om toch maar bewust in de pamper te
plassen omdat er te weinig tijd voor hen is, zag ik tot mijn verbijstering op tv een
aantal nep-medici in groene chirurgijnenkledij met monddoekjes een ‘blèter’ (ned.: huiler) in ontvangst
nemen, die met een traumahelikopter werd aangevoerd.
"Dat moet een satirisch
programma zijn !", riep ik hoopvol.
"Ge zijt ’n onnozel kieken !", antwoordde mijn man.
"Da
kan nie waar zijn !’", probeerde ik nog, mij herinnerend dat we in dat
restaurantje in Bryggen ooit gedroogd zeehondenvlees aten en een verukkelijke
carpaccio van ‘whale’. Kortom. Ik was geschokt.
Maar er is nog
een sluipend phenomeen, dat ge ook hier in Vlaanderen de kop op ziet stekken. De ontwenningsstrategie om een beest
geen beest te noemen, Sterker nog: men noemt de geslachte, gekapte of versneden
delen van het dier niet meer naar het is, maar men versluiert het met totaal andere
begrippen en leenwoorden en men laat het voor kinderen er zelfs ‘minder vleselijk’
uitzien…
Dat men daarbij vooral op de sjieke
toer gaat, roept ook vragen op.
Wichtjes die geen vinnen vaneen vis durven
knippen, kopen alleen nog maar ‘visfilet’
(bevroren koolvis of kabeljauw). En ook het borstvlees van een hoender
heet al decennia ‘filet’ etc. etc.
Benieuwd of ge er meer kent. Mail ze maar naar Maarten, die ze wel zal door sturen..
Zou het een bewuste stepping stone strategie zijn om u stap voor stap te ontwennen van een beest op uw bord ?
Daarnaast vind ik het hypocriet. Ge doet een dier geen eer aan zijn bestaan op uw bord te verdoezelen. Zijn bestaan te ontkennen en zijn poot een drumstick te noemen. Dat slaat voor mij als een ‘tang op een varken’
Tang en varken ?
Erich Wichman, een niet onverdachte en in het fascisme geïnteresseerde tegenpool van zijn zus Clara Wichman produceerde een literair werkje dat heette “De Tang en het Varken”.
Een kwetsende querulant’ staat ergens te lezen, maar wel een die tot in het heden
als schrijver en kunstenaar opvalt. Ik kan hem moeilijk plaatsen, daar waar
Clara Wichmann wel voor een consequenter en herkenbaarder levensloop koos.
(Erich liet later de 2e ‘n’ van zijn achternaam vallen…)
Tot
slot. Kende Wichman ‘Skrik’ van
Edvard Munch ? Waarschijnlijk wel.
Het
schilderij ‘Portret’ van Wichman drukt
bijna eenzelfde leed en de geestelijke kwelling uit.
Voer voor psychologen, zou ene Harry zeggen.
Maar toch ga ik eens in zijn geschiedenis duiken.
Van Wichman dus..
En dan duik ik nu een paar dagen onder.
Hemelvaartsweekende.