Mijn multiculturele BBQ creëerde wat verwarring. "Da’s geen Turkse worst, maar merguez", schreef mijn hoofdredacteur in zijn laatste artikel, le grand maître... Maar dat klopt niet, Maarten !
Ter duidelijk onderscheid. Merguez is Noord-Afrikaans en betreft een dunne gekruide worst, die gestoofd of gegrild kan worden. Het vlees behoort ‘halal’ te zijn en komt van schaap of rund of aanverwant. Het zijn fijne grillworstjes, die je het beste even aanprikt voor je ze op de grill legt, omdat ze anders kunnen ‘ploffen’ en je onder de oranje (oh hemeltje, wij zijn republikein !!) spatten zit.
Ik schreef over het feit dat per definitie alle culturen zowel mooie, als minder mooie aspecten herbergen. Wat ik absoluut dubieus vind in Nederland is de fake-merguez. Ik zag een paar jaar geleden een Marokkaanse (?) madam, in een sombere zwarte tent gehuld, de prijs controleren van een pakje ‘merguez’ in de C1000. Ze legde het in haar winkelkar. Zelf, niet kritisch genoeg, ging ik er van uit dat de aangeboden merguez ‘halal’ zou zijn, maar kwam er nadien achter dat dat niet klopt. Ze worden nog steeds op basis van kalkoen met varkensvlees aangeboden.
Kijk, ge moogt kritisch zijn tegenover een dergelijke madam, die blijkbaar niet kan inburgeren om welke reden dan ook, maar om zo’n vrouw, die de taal niet machtig is, of de piepkleine lettertje niet kan lezen, het culinaire bos in te sturen, met iets wat tegen haar religie indruist, vind ik onbehoorlijk.
Op mijn schriftelijke klacht naar C1000 nooit antwoord gehad…
Dan terug naar mijn ‘sucuk’ (spreek uit soe-djoek), en met name de ‘parmak sucuk’, want dat is wat mijn hoofdredacteur hier voor merguez aan zag.
Leren kennen door Ihsan. Die zich hier kapot werkte om…. terug te kunnen. Hij vertrok met behulp van mijn man, die hem hielp met de afkoop van zijn AOW en zijn pensioen, en een oprotpremie, tezamen ca. Hfl. 32.000 plus een spaarbedrag van ca. Hfl. 50.000 en terug ging met vrouw en twee dochters naar Esheşehir, en er een winkel in schoolbenodigheden startte.
Eén dochter is inmiddels arts, en de andere fotomodel. We hebben veel geleerd van Ihsan. Onder andere hoe je gezamenlijk met de hand uit een aardenwerken kookpot eet.
Je pakt alleen van wat je aan de overkant in de pot ziet, rekening houdend met je buren. Dus niet in het wild weg graaien. De pot (onderstaand voor de variatie met een gestoofd kieken met scherpe 'biber' ) gebruiken we nog altijd, en was nog van zijn grootmoeder.
Het was ook Ihsan, die ons de films leerde kennen van de Turks-Koerdische cineast Yilmaz Guney, wiens films al weer in de vergetelheid geraken, maar die een pijnlijk en tegelijkertijd een ontroerend beeld geven van Het Turkije in de 70 en 80er jaren, maar die nog steeds actueel zijn.
Zijn mooiste werk, waar ik bij blèten moet is YOL, dat in 1982 de Gouden Palm won Cannes.
Ik zal het straffer zeggen: ‘Wie zich een oordeel, positief
of negatief, over Turkije aanmeet, en nooit het werk van Guney zag, mist iets
fundamenteels…".