want anders krijgen we dat weer.
Canneloni met vis
Kook de canneloni volgens de aanwijzingen, spoel koud, lek uit.
Bak in olijfolie ui en knoflook, kruid met peper, zout en groene kruiden en bak flink stukjes vis mee.
Roer er béchamel door, prak de vis in de saus en koel de saus. In de saus kunnen ook champignons worden verwerkt (toevoegen met de vis) en er kan eventueel wat tomatenpuree door.
Vul de canneloni met de saus, leg ze in een beboterde ovenschaal op wat béchamel, giet er wat béchamel over en rasp er Parmezaan over.
Zet in de oven.
Benno, gisteren.
Over gisteren gesproken. Die witlof etc.
Schil de ratte-aardappeltjes en leg ze in water.
Witlof kop kont eraf, door de helft en met een smal scherp mes de kern eruit.
Beboterde ovenschotel, witlof erin met het snijvlak naar beneden, uitgelekte aardappeltjes door de gesmolten boter halen, ook in de ovenschotel, witlof inkwasten met gesmolten boter, iets citroensap, peper, zout.
Half uur op 160, aardappelen moeten dan goed zijn en de witlof ook, alhoewel die ook een of anderhalf uur in de oven kan blijven, mits regelmatig bedropen.
Cheddar erover raspen, even terug in de oven en klaar.
Heerlijk!
Er bestaat een Engels recept, idem, maar dan liggen die witlof en die aardappelen onder een vet-druipende kip. Komt tzt.
Kookte dus gisteren die asperge-bouillon (met iets "chili-vlokken" zonder pitjes en iets lamsblokje, maar dat meldde ik geloof ik al) en vandaag goot ik die afgekoelde bouillon af en kookte er die vier forsche dildo's in. Heel langzaam, heel laag vuur, na een uur of zo waren ze boterzacht. Afkoelen in de bouillon, vanavond in de koeling, morgen of zaterdag op bord met olijf-mayo met knof, en met (kort gesauteerd?!) pekelvlees. Echt pekelvlees, niet die seksloze supermarkt-zooi maar die paarse en met een mooi stuk gelig vet erin. Zie voor goed spul een week of twee geleden of search the blog op pekelvlees. Ja, of ga naar de koshere slager, dat kan je ook zeggen.
Ik hou helemaal niet van comedies, laat staan "lachfilms" of het moet De Funes zijn. Maar goed, liet me wat aanlullen. Little Miss Sunshine. Ik heb het niet afgekeken, maar vooruit, erg slecht is het niet. (Misschien heb ik het trouwens wel niet afgekeken omdat ik bang was dat dat lieve meisje die wedstrijd zou verliezen, tsja...)
Nog wat. Bij mijn vorige huis hier had ik een fors terras op het zuiden, waarop een forse collectie agave's en zo, nu in botanische tuinen. Hier heb ik dat niet, want hier weinig zon behalve als je op een bepaalde plek in de tuin zit, prima dus, zeker deze dagen, maar ja, wil wel weer planten. Ga, later, een varen-tuin aanleggen en ben binnenshuis begonnen met een orchideeën-verzameling aan het plafond. Nooit te oud voor wat anders... Voorlopig nog niks speciaals of zeldzaams, alleen maar "verschillende kleuren en vormen" zeg maar.
Cultuur nu. (Alweer???)
Inca's en andere mensenoffers hier (alle links hier in een nieuw venster).
Gigantische roofpotvis, ook net als het vorige in Rotterdam, en nu daar waar laatst die kanari hier.
Zo kan ie wel weer. Morgen kuisheidsgordels in het Eindhovense Historisch Openluchtmuseum. Misschien iets voor een van mijn exen die daar in de buurt, in Helmond, woont. Nelleke (moest ff nadenken).
Godfried Bomans. Ik refereerde al aan die tentoonstellingen in Haarlem, waar ik over een dag of 10 heen ga. Daarna ga ik naar vrienden in Geertruidenberg, en geheel op zijn Bomans' zal ik melden dat ik afreis naar Straatsburg.
Uhh, wie Bomans alleen kent als humorist, die is niet echt op de hoogte. Bomans is, met Karel van het Reve en Van den Hoofdakker (Rutger Kopland), een van de zeer zeldzame personen in Nederland die de essentie van emotie begrijpen en daarnaast dat niet met "gevoel" verwarren. Oh, excuses. + Gerard Reve.
Maar goed, Bomans ("De bazuin van Purmerend") hier.
Hoe kwam ik op Bomans. Simpel. Iets uit Werken deel 2, indrukwekkend.
Het Stoute Kind, ± 1933 (dat is twee jaar of zo nadat hij het gymnasium had gedaan). Grimmig als Grimm, zeg maar.
Er was eens een stout kind, dat niet deed wat zijn moeder wilde. Daarom moest de lieve heer er niet veel van hebben en liet het ziek worden. Geen dokter kon er wat aan doen en in korten tijd lag het op zijn doodsbedje. Toen het nu in het graf gezonken was en er aarde overheen was gespreid, kwam opeens zijn armpje weer tevoorschijn en stak recht omhoog. En als ze het er weer instopten en er versche aarde over heen wierpen, hielp dat niets: telkens kwam het armpje weer te voorschijn. Toen moest de moeder zelf naar het graf gaan en met de roede op het armpje slaan. En zoodra zij dat gedaan had, trok het zich terug en had het kind rust onder de aarde.
