Haaien in Waddenzee ?
Volgens de Waddenvereniging worden ‘Haaien, van kleintjes tot hondshaaien van een meter, worden zo af en toe door een Groninger visser in de Waddenzee gevangen. Maar ook zeekarpers en lipvissen. Vissen die voorheen niet of nauwelijks hier werden gesignaleerd. Het zijn soorten die eigenlijk voor de Franse kust thuishoren. Hier zal de klimaatverandering ook wel weer een rol in spelen!'
Deze vereniging verloor onlangs veel credit met haar hetze tegen de mosselteelt, maar zit er ook hier helemaal naast. De hondshaaien, die je in de winkel ziet, komen sinds mensenheugenis voor tot in de noordelijke arctische wateren. En aangezien ik familie heb bij de vissers van Heist, kom ik zo af en toe ook nog aan wat inside informatie. Dus als ge bij de visboer ‘haai’ vindt, peinst dan niet dat die vanuit de Afrikaanse kokende wateren naar boven zijn getrokken om in het lauwe water wat te verkoelen...
Haai dus...
Eerst een paar vuistregels. Haai is een sterke vis, maar krijgt een typische ammoniakgeur, als hij niet vers meer is. Ge moet hem op kleur kopen. De binnenzijde dient bloederig te zijn en het vlees rosé. Zoals op de foto. Als de wit en fris er uit ziet, maar wit is, dan laat ge hem liggen. De vis mag licht naar de zee en vis ruiken. Thuis snijdt ge de gekuiste vis nog iets verder in en verwijdert alle ongerechtigheden. Dan even af spoelen en afdrogen. Snijdt de vis (de volksbenaming is hier nog steeds ‘zjeepoalink’) in moten van ca. 2-3 cm, en doe ze in een plastic zak met wat meel. Goed schudden en dan bakken met een mengsel van echte boter en margarine. Laat mooi bruin worden. Ge kluift het vlees van de zachte graat. Die graat gelijkt op een zacht kraakbeen. Ik serveer er altijd frietjes, salade en zelfgemaakte mayonaise bij. Normaal hoort 'zjeepaolink’ rond de € 5,00 per kilo te kosten. Ik vrees dat ge geen verse diep landinwaarts vindt. Wel amoniakhaai.
Verwar deze vis niet met kongel of congel, die ge aan de Belse kust ook gerookt kunt kopen. Kleine moten dan, en zeer duur. Maar met een Belse pint en een Hollandse jenever een lekkernij. Het zelfde geldt voor gerookte heilbot. Zeer exclusief en duur, terwijl wij dat vroeger mijn papa met een stuk gerookte heilbot in een gazet gewikkeld thuis kwam en wij er grote stukken in de keuken op een tafel met een eenvoudig zeiltje van aten met een 'bruune stuute' en een tas caffee. Wat waren wij rijk ! Wat waren wij echt rijk !
Marieke, die voor alle milieuverenig- ingen is, maar de mens in de natuur op nummer één plaatst, en niet een eidereend die miljaar mijn mossels eet ! (Ik hoop niet op te veel Groningse tenen te staan. Klachten indienen bij Maarten !)