woensdag 29 augustus 2012

AMERICAINE & ARMORICAINE

.
Vreemde dag. Prachtig weer.
En tot mijn verwondering extra sympathieke prijzen bij onze visboer op de markt in Terneuzen.


Krabben : € 3,98 per kilo ! Ik kwam dit jaar zelfs prijzen tegen van rond de € 10,00. En koop nooit dode krab. Deze kropen niet uit hun bak, maar waren duidelijk nog levend. Tot vannamiddag..
Zeepaling (hondshaai) : € 3,75 ! Kwam prijzen van 7-8 euro tegen. Ze werden vers gestroopt, letterlijk bloedvers. Als ze wit/geel zijn laat ze liggen; ze stinken al snel naar amoniak.

Was Poseidon mij goedgezind ? Ik peins het.




Vanmiddag grillen we met dochter en schoonzoon en kleinkinderen de halal lamscotteletten van de Turk uit Terneuzen en mergez, maar ons voorgerecht wordt verse gekookte krab, lauw geserveerd met stokbrood en een gepeperde mayonaise met citroensap en extra mosterd. De mayonaise voor bij fruits de mers.
De zeepaling gaat in de diepvries; ik maak ze schoon en spoel ze goed af; snijd ze stukken, maar droog ze niet af. Beter vis altijd wat vochtig invriezen.


Het zelfde geldt voor de forellen op de rekening: die gaan ongespoeld in hun slijmmantel de diepvries in en worden pas voor het bakken zuiver gemaakt.
Wat drinken we bij de krab ?
Daar hoort vaneigens een Muscadet bij. De Gros Plant uit de bouche de la Loire is hier helaas niet te koop. Eenvoudig, goedkoop en heel fijn oceaanzilt, maar de Fransen exporteren hem niet.
Zelfs niet naar Vlaanderen. En dat wil wat zeggen...
Een Muscadet sur Lie dus ...



Hoe alles bereid wordt ?  Daar kom ik op terug. Ook op het verzoek van Maarten paling in het groen beschrijven. Voor mij is dat een seizoensgebonden gerecht, omdat ik geen pot met groene blubber koop, maar als basisgroenten verse wilde spinazie en kervel.
Maar dat zal even duren, want zondag vlieg ik het hospitaal in…
Maar wat in het vat zit verzuurt niet.

Krabben.. Fruits de mer… Ge zoudt haast weer heimwee krijgen naar Bretagne..
En de Bretonse muziek van Alain Stivell..
Ik hoop pertank dat als mijn rechter achterpootje weer normaal werkt, het mij en mijn geliefde gegeven is er nog eens de kustplaatsen te bezoeken van onze huwelijksreis.

Misschien maken we dan weer mee dat we met de plaatselijke bevolking rollend van het lachen naar triest kijkende 'Hollandais' kijken, die hun boot aan de kade afmeerden met vloed, en na een lunch van enkele uren later sip kijkend hun dure jacht een paar meter boven het water aan de touwen zien hangen tegen de kademuur.
Alhoewel ik de locale vissers een beetje verdenk opzettelijk op die stommiteit niet te wijzen…

En wat Stivell betreft ? Zeer schoon hoe die gasten hun oude symbolen en tradities in ere houden. Niets rechts aan. Zolang ze het maar niet in een oranje leeuwenpak doen..
De titel van onderstaande muziekstuk “Suite Sudarmoricaine”

Probeer er eens een ’Homard à l'Armoricaine’ als ge in Bretagne zijt…
Sorry, eh.. moet dat niet zijn Homard à l'Americaine ?
Beiden goed…
Maar op Armoricaanse (Bretagne is het land Armorica) wijze met Calvados in plaats van Cognac en als basis voor de saus een Muscadet, en in plaats van olijfolie het gebruik van boter zit ge iets dichter bij menhirs in Breizh dan bij Marseille. 

[Dit is onzin. Armoricaine is een West-Franse bereiding, Américaine een Zuid-Oostelijke. Elizabeth David geeft na elkaar het ene en het andere recept.]

Hier een mening de me wel bevalt.
Voor hen de Le petit Prince nog op school lazen…

C'est la même chose

Dénomination appliquée à diverses préparations de viandes ou de poissons, les plus connues étant le homard ou la langouste à l'américaine. La base de cette préparation est la tomate fondue avec huile et beurre et condimentée avec oignon, échalote hachés, ail, persil, cerfeuil et estragon. Le mouillement se compose de vin blanc et de cognac et la liaison finale se fait avec les intestins de ces crustacés pétris avec du beurre.
Le terme "armoricaine" n'est , en fait, qu'une déformation d' "américaine" sans doute parce que la Bretagne (Armorique) est un des meilleurs producteurs de crustacés. Mais l'origine du terme "américaine" vient, comme en témoigne Curnonsky suite à une lettre reçue d'un Mr Garrigue restaurateur, d'un cuisinier français d'origine sétoise du nom de Pierre Fraysse. Celui-ci de retour d'Amérique où il avait fait un séjour à Chicago comme "chef", fonde en rentrant à Paris le restaurant "Peters". Un soir, peu avant la fermeture, des convives se présentent et insistent pour dîner. Peters se remet donc aux fourneaux mais le temps et les marchandises lui manquent. Il décide donc de cuire des homards dans une sauce composée de tomates, ail, échalote, vin blanc, cognac et afin que le homard cuise plus rapidement il le coupe en morceaux.
Le repas est une vraie réussite et lorsqu'on lui demande le nom de sa recette il dira, encore sous l'influence de son voyage outre atlantique, "homard à l'américaine". 
D'ailleurs il faut bien reconnaitre que la composition de cet apprêt (ail, tomate, huile)
tend à prouver que son origine est plus méridionale que bretonne.